Maalesef biraz geç kalmış olsam da hepimizin başı olsun. Bebeğimiz aceleci davrandığından hastanelerdeydik, şimdi evde beklemedeyiz. Daha geç olmadan bu acıyı paylaşmak istedim.
Ateş düştüğü yeri yakıyor, geride büyük acılar büyük kayıplar kaldı. Denecek fazla söz yok, acılarını anlamaya ve paylaşmaya çalışmaktan ve yardımlarımızı esirgememekten fazlası elimizden gelmiyor maalesef.
Ben de Zonguldak da doğdum büyüdüm. Madenci bir babam yoktu ama tanıdıklarımız vardı. Onlar için her gün bir bekleyiş. Madenci çocuğu olan bir arkadaşımın dilinden nasıl bir duygu olduğunu sizinle paylaşmak isterim:
Bir madenci çocuğu olarak cok iyi bilirim baban işe giderken yüreğe düşen korkuyu baban akşam eve gelebilsin diye baslarsin dua etmeye..her grizu patlamasinda her göçük haberinde hayat durur babana bisey olmadigini ogrenene kadar. sonra da aci bi sevinc yasarsin. Ya digerleri babalari evlerine donemeyen cocuklar... bunun sadece kader olduguna inanmayacak kadar buyudum artik son olsun da diyemiyorum iki gün sonra unutulacak taki baska babalar eve donemeyinceye kadar...sözün bittigi yer.
Mekanları cennet olsun... Allah geride kalanlara sabır versin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder